آویـــــــنا
و این‌ها همه بهانه است ...
آویـــــــنا
و این‌ها همه بهانه است ...تو
من که می‌گویم باش! تو اگر سر تسلیم نداری! پس بیا با هم بر سر زندگی بجنگیم! ...
درگیر دریا شدنم ...
گاهی فقط اینکه می دانم گوشه ی ذهن من آرام گرفته ای عجیب آرامم می کند.
اما این گاهی ها رو به پایان است ...
بودنت مرا می خواند،
یا تو دیگر بار، از پس سختی ِ این روزها مرا باز می ستانی،
و یا خودت را به جایی در دورترهای ذهن خاک گرفته ی بی انتهایم تبعید می کنی،
فقط در انتهای این سکوت تنهایی،
دکلمه ی باهم بودنمان را حماسه کن،
می دانی،
باران،
هرچقدر هم ببارد،
باز اشک های ناتمام مرا کم دارد،
ای دلیل همه بهانه های گاه و بی گاه ِ من،
این قصه از ابتدا تو را کم داشت،
جاهای خالیت همه خالی بود،
و هیچ کس آن ها را با نوازش مناسبی پر نکرد،
باز می گویمت،
بیا،
باش،
نرو،
بمان و تکیه گاهم باشه،
چتر روزهای بارانی،
و امید نفس هایم باش،
من تو را جرعه جرعه در پناه گرم رویا در این روزهای سرد یخی می نوشم،
تو را نزدیک خودم جایی همین حوالی باور می کنم.
بیا و بمان.
درگیر دریا شدنم ...
گاهی فقط اینکه می دانم گوشه ی ذهن من آرام گرفته ای عجیب آرامم می کند.
اما این گاهی ها رو به پایان است ...
بودنت مرا می خواند،
یا تو دیگر بار، از پس سختی ِ این روزها مرا باز می ستانی،
و یا خودت را به جایی در دورترهای ذهن خاک گرفته ی بی انتهایم تبعید می کنی،
فقط در انتهای این سکوت تنهایی،
دکلمه ی باهم بودنمان را حماسه کن،
می دانی،
باران،
هرچقدر هم ببارد،
باز اشک های ناتمام مرا کم دارد،
ای دلیل همه بهانه های گاه و بی گاه ِ من،
این قصه از ابتدا تو را کم داشت،
جاهای خالیت همه خالی بود،
و هیچ کس آن ها را با نوازش مناسبی پر نکرد،
باز می گویمت،
بیا،
باش،
نرو،
بمان و تکیه گاهم باشه،
چتر روزهای بارانی،
و امید نفس هایم باش،
من تو را جرعه جرعه در پناه گرم رویا در این روزهای سرد یخی می نوشم،
تو را نزدیک خودم جایی همین حوالی باور می کنم.
بیا و بمان.
دلم گرفته
دلم گرفته ... دلم خیلی خیلی گرفته ...
چرا کسی نیس!
خب حق داره که نباشه!
ولی باش!
توروخدا باش!
نباشی نمیشه!
چقدر حرف دارم برای گفتن ... و چقدر کسی نیس!
حالم از دنیا و آدماش بهم می خوره!
چرا؟!
چرا من باید تو همچین شرایطی باشم!
کاش منم مثه خیلیا عادی بودم!
هستی
چقدر سخته که نه من میدونم نه خودت میدونی که هستی ...