یادمی

عکسش، عکس صفحه گوشیمه. هر بار که نگاهش میکنم، به چشماش خیره میشم. بهش میگم تا همیشه، تا خود خود همیشه دوست دارم. هیچوقت باور نمیکردم یکی رو اینجوری دوست خواهم داشت. هیچوقت در باورم نمیگنجید که عسل ترین لحظه هام رو تو که بهترین دوستم بودی (و هستی!)  برام رقم بزنی.

من یادمه راه دانشگاه. من یادمه مترو. من یادمه خز ژاکتم رو حتا. پیاده اومدن از نایب تا چهار راه ولیعصر اون موقع شب، یادمه. کوه فرداش و متروش و قایق کاغذی با کاغذ تبلیغاتی رو یادمه. من یادمه بعد امتحان هام دنبال من اومدن هات. بحث بی وقفه هشت ساعته رو یادمه. یادمه دلستر رو. یادمه مصلوب رو. برق نگاهت تو تولدم یادمه. ذوق و شوق نگاهت موقع توضیح درس و پروژه جدید دانشگاهت رو یادمه. اون سوالی که با کلی فکر و خجالت و تامل پرسیدی رو یادمه .

من با این لحظه ها دنیا دنیا زندگی کردم. هر کدوم رو هزار بار مرور کردم و عین هر بار قند تو دلم آب شد. 

بعد از دیدنت چشمم به جیتاک بود تا یه پیام خوشگل و خوب ازت ببینم. مثلا میگفتی خیلی دوست دارم. میگفتی تو بهترینی. میگفتی... خیلی خووووبی. میگفتی خیلی میخوامت،... 

من و تو هم رو باور داشتیم. یه جور عجیب. صداقتمون ته نگاهمون داد میزد. آخخخخخ یادش بخیر. یادش بخیر شیطنت ها و نیشگون ها و گاز ها.

هر لحظه یه حسی ازت به دلم اضافه میشه. میخوام بغلت کنم. میخوام بگم چه خووووبیم مااااا. ریز ریز کل وجودم رو گرفتی و من شده ام تو. چشمات مال منن. من همه چی رو از همون اول از اینا خوندم. همه آرامشم تویی، همه وجودم، همه آرزوم، همه چی... تویی!

آرام جان من، خانه ات آباد بگو سیب... پریشان نبینمت. بگو سیب :* 

آهنگ سیاوش، دارآباد. یادته؟