نشانی‌ها

می‌دانم 
حالا سالهاست که دیگر هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد 
حالا بعد از آن همه سال، آن همه دوری 
آن همه صبوری 
من دیدم از همان سرِ‌ صبحِ آسوده 
هی بوی بال کبوتر و 
نایِ تازه‌ی نعنای نورسیده می‌آید 
پس بگو قرار بود که تو بیایی و... من نمی‌دانستم! 
دردت به جانِ بی‌قرارِ پُرگریه‌ام 
پس این همه سال و ماهِ ساکتِ من کجا بودی؟ 


حالا که آمدی 
حرفِ ما بسیار، 
وقتِ ما اندک، 
آسمان هم که بارانی‌ست...! 


به خدا وقت صحبت از رفتنِ دوباره و 
دوری از دیدگانِ دریا نیست! 
سربه‌سرم می‌گذاری... ها؟ 
می‌دانم که می‌مانی 
پس لااقل باران را بهانه کُن 
دارد باران می‌آید. 


مگر می‌شود نیامده باز 
به جانبِ آن همه بی‌نشانیِ دریا برگردی؟ 
پس تکلیف طاقت این همه علاقه چه می‌شود؟! 
تو که تا ساعت این صحبتِ ناتمام 
تمامم نمی‌کنی، ها!؟ 
باشد، گریه نمی‌کنم 
گاهی اوقات هر کسی حتی 
از احتمالِ شوقی شبیهِ همین حالای من هم به گریه می‌افتد. 
چه عیبی دارد! 
اصلا چه فرقی دارد 
هنوز باد می‌آید،‌ باران می‌آید 
هنوز هم می‌دانم هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد 
حالا کم نیستند، اهلِ هوای علاقه و احتمال 
که فرقِ میان فاصله را تا گفتگوی گریه می‌فهمند 
فقط وقتشان اندک و حرفشان بسیار و 
آسمان هم که بارانی‌ست...! 

پ.ن : شعرش طولانی‌ـه، همه‌ش رو دوست دارم حتا اون قمستی‌ رو که اینجا نگفتم! زیباتر است با صدای خسروشکیبایی ...

# غریب آمدی و آشنا رفتی ...

# تو نشانی من بودی و من نشانی تو...! همیشه این تویی که می‌روی! همیشه این منم که می‌مانم!

# دیدی، دیدی شبی در حرف و حدیث مبهم بی‌فردا گمت کردم! دیدی در آن دقایق دیر باور پر گریه گمت کردم...

_{سیدعلی‌صالحی}

حذف

نوشته‌ی من که حذف شد. حالا ببینیم #حافظ چی می‌گه: 

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود		ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود
یا رب آیینه‌ی حسن تو چه جوهر دارد		که در او آه مرا قوت تاثیر نبود
سر ز حسرت به در میکده‌ها برکردم		چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود
من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم		هیچ لایق ترم از حلقه زنجیر نبود
نازنین‌تر ز قدت در چمن حسن نَرُست		خوش‌تر از نقش تو در عالم تصویر نبود
تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم		حاصلم دوش بجز ناله شبگیر نبود
آن کشیدم ز تو ای آتش هجران که چو شمع		جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود
آیتی بود عذاب انده حافظ بی تو		که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود

_حافظ

سکوت سرشار از ناگفته هاست ...

دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من

---

_شاملو

نه تو دانی و نه من

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین حرف معما نه تو خوانی ونه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من

---

خیام

عیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدت مبارک :)

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک

شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک

آسمان آبی و ابر سپید

برگهای سبز بید

عطر نرگس، رقص باد

نغمه شوق پرستوهای شاد

خلوت گرم کبوترهای مست

نرم نرمک می رسد اینک بهار

خوش به حال روزگار

خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها

خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها

خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز

خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز

خوش به حال جام لبریز از شراب

خوش به حال آفتاب

ای دل من گرچه در این روزگار

جامه رنگین نمی‌ پوشی به کام

باده رنگین نمی ‌بینی به جام

نقل و سبزه در میان سفره نیست

جامت از آن می که می ‌باید تهی است

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم

ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب

ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشه غم را به سنگ

هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

---

_{فریدون مشیری}