بــــــــــــــاور

من عشق را در عمق نگاهت می بینم

آرام تر سکوت کن،

نیازی به این همه فریاد نیست

که من می شنوم هر آنچه بر زبانت نمی نشیند، من تمام این مکث ها را خوب می دانم!

می فهمم کلماتی را که در معنای آن ابهام را خوب بلد شدم

من می دانم این ها همه تصادفی نیست

اما نمی دانم که تو هم دلت به ترنم  ِ سکوت ِ دل ِ من آشناست؟!؟با نه؟

تو هم می دانی این سکون و آرامش بیرون، حاصل طوفان درون است، یا نه؟

من عشق را در تکرار همیشگی بودنت تفسیر می کنم

من دنیا را با عطر تنت باور می کنم

من در سراب آغوش تو غرق می شوم، گم می شوم در طغیان دلت،

من تو را باور می کـــــــــنم

می دانی باور یعنی چه!

یعنی تمامیت من با تو رنگ بودن می گیرد ...

همین .