تو ...

تو تکرار کدام آوایی که بی صدا از درون مرا به میهمانی همیشه بهاره ی بهار نارنج ها میخواند،
تو تبلور کدام حسی که اینچنین مرا از آیینه هم به خویش میرسانی،

تو تبسم کدام خوابی که مرا به انتظار روزهای خوب میخوانی،

تو تاوان کدام عشقی که مرا از خودی خود گرفتی و در بی راهه های عشق به امید شقایق ها ی تا ابد سرخ دشت گونه هایت پایبد به رویا کردی، همان رویایی که در آغوش باد می میرد حال شده است خانه ی امن من که یادآور روزهای خوب است ....