بهارم همان بهار طبیعت بود ...

در این نگاه  عاشقانه ی آفتاب بر سبزه ها

در این انبوهی شکوفه ها

در این تبسم باغ آرزو

در این حجمه ی سبز بوی اطلسی 

حیف است دل را اسیر ماندن کنیم

باید رفت

تا به بوسه ی مهتاب رسید

باید قصه ی دریا را به گوش ماهی تنگ زمزمه کرد

باید رقص باران را بلد شد

باید افسونی شقایق را به گوش برکه ی نیلوفرانه ها دمید

باید نو شد از جوانه ی  آرزو

باید رفت و رسید

باید رفتن را بلد شد

رفتن را که بلد شوی

رسیدن را خواهی نخواهی یاد میگیری بی کم و کاست

زندگی را نفس بکش

آرزوهایت را از لب طاقچه بردار و شروع کن

محکم قدم بردار

خوب نگاه کن

آرزو هایت رنگ بودن دارد

شروع کن