آدمیت

بوی این همه عشق مرا به خود می دارد که حس این راز پنهان چیست که در پس پرده های جدایی می نشیند آرام بی هیچ کلامی.

چگونه می شود آهوی رامی در دستان بیشه ی بی رحم آدمک هایی که راه می روند و خدا خدا می کنند اما رفتارشان رنگ خدا ندارد.

چقدر دورم از آدم ها و نمی دانم این دوری خوب است بد است ...

من از تظاهر بیزارم هر که باشد برای هرچه باشد تظاهر کند دیگر به عنوان انسانی در این جمع خاکی دنیا قبولش ندارم حتی اگر تظاهر به عشق کند...

آدم ها نمی دانند که همه چیز حرمت دارد

نگاه/عشق/دوستی/همه و همه حرمت دارد

آدم ها کم خودخواه باشیم

آدم ها لااقل خودخواهیتان را در چارچوب گلیم خودتان برای خودتان نگه دارید نگذارید آزاردهنده و منفور شوید رابطه ها را ویران نکنید

آدم ها یا بی آنکه نام خدا را به دوش بکشید این همه را انجام دهید

یا به حرمت وجودش آدم شوید

همان که باید

آدمیت را تمرین کنیم که زندگی کوتاه تر از آن است که فکر کنی!