سرسره‌ها می‌خندند، شادند

​

​شاید این پیچیده‌ ترین و ناهموارترین مسیر کودکی باشه.

الان هم که میبینیمش یه ذره به چپ و راست نگاه می‌کنیم ​و اگه کسی یا خودش نبود یا حواسش سوار می‌شیم، ذوق می‌کنیم، بچه می‌شیم، خنده می‌شیم و قهقهه می‌زنیم و از یه بچه پنج-شش ساله هم بیشتر لذت می‌بریم، بی شک!

بعضی مسیرهای سخت (نه الزامن بد، بعضی سخت‌ها خیلی هم قشنگن اتفاقن) هنوز هم همینجوری‌ان.

وقتی به اندازه کافی براش بزرگ شدیم و می‌دونیم که دیگه زورش بهمون نمیرسه گرچه هنوز از دور پیچ پیچکیه، بهش می‌خندیم و خودمون سراغش می‌ریم و ازش لذت می‌بریم و اون پیچ پیچکی‌ترین مسیر، سمبل سختی‌ها و زانو زخم شدن‌ها و گریه‌ها نمیشه، میشه یه سمبل شیرین. یه یادگاری از یه گوشه از زندگی :)

مسیرهای زندگیمون موندگار :)